Onbekend fabricaat dompelaar met elektrische verwarming. In het houten handvat zijn twee metalen staven gemonteerd. Deze staven zijn aan het ene uiteinde, in het handvat, verbonden met een elektrisch snoer met porseleinen stekker, en aan het andere uiteinde voorzien van een koolstaaf. Wanneer de dompelaar met de koolstaven in het water gehouden werd, en de stekker in de wandcontactdoos (220V), verwarmde een stroom van ca. 6 A tussen de koolstaven het water. Daarbij moest, voor de veiligheid, alleen het houten handvat vastgehouden worden; de andere delen zijn niet geïsoleerd.

De thermozuil bestaat uit 50 paar bismuth-antimoon thermokoppels, in kurk gevat in een messing cilinder. Het kurk dient als warmteisolatie. Een thermozuil zet temperatuur om in een electrisch spanningsverschil. Door een temperatuurverschil tussen twee verschillende laspunten waarmee de platen aan elkaar verbonden zijn ontstaat electrische spanning, die gemeten kan worden door de zuil aan een galvanometer te koppelen. De trechter vangt de straling van een warmtebron op. De gemeten stroomsterkte is een maat voor de warmte van de stralingsbron.

De drie thermoelementen bestaan uit een staaf van 21 cm. lang met een doorsnede 1.6x1.6 cm. Aan de uiteinden is een koperen kortsluitstrip gesoldeerd met een houten voet. Tussen het koper en het metaal is zoveel ruimte gelaten dat er een magneetnaald tussen past. Als een van de uiteinden verwarmd wordt zal er een stroom in het circuit gaan lopen die de naald doet uitslaan.

In de houten ring bovenaan het statief zijn 50 metalen plaatjes van bismuth en antimoon afwisselend naast en boven elkaar gestapeld, omgeven door kurk. De draden worden verbonden met een galvanometer (stroommeter). Verwarming aan de ene zijde, verkoeling aan de andere zijde zal een electrische stroom veroorzaken, die door de galvanometer wordt gemeten. De in de catalogus van 1838 vermelde '2 koperen spiegels en 2 koperen cilinders' ontbreken.