Met een elektrometer wordt elektrische lading aangetoond. De twee vlierpitbolletjes aan de zilveren draadjes zijn verbonden met een uitwendige elektrode. Als de bolletjes via de elektrode geladen worden stoten ze elkaar af. De Italiaan Tiberius Cavallo ontwierp in 1777 dit type, bedoeld als een draagbaar model. De glazen koker met de eigenlijke elektrometer is opgeborgen in een afschroefbare messing koker. De glazen behuizing is om te voorkomen dat de uitslag door de wind werd beïnvloed. Cavallo gebruikte als eerste zilveren ophangdraadjes voor de vlierpitbolletjes in plaats van de gebruikelijke linnen draadjes. In het cilindertje zijn twee bladtinnen puntvormige elektroden tegen het glas geplakt die met de messing bodem zijn verbonden. Deze elektroden geleiden een eventuele overmaat aan lading in de cilinder naar de aarde af. Daarmee wordt voorkomen dat lading bij het glas ophoopt, wat de uitslag van de elektrometer zou beïnvloeden.

Deze elektrometer is door Krecke en Buys-Ballot gebruikt bij hun meteorologische observaties. Op 1 december 1848 begonnen Buys-Ballot en zijn collega F.W.C. Krecke met meteorologische waarnemingen op de sterrenwacht Sonnenborgh. Uiteindelijk leidde dat tot de oprichting van het KNMI in 1854. De elektrometer bestaat uit twee verticale messing staven die door twee gebogen armen verenigd zijn. Op de naald in de holte tussen de armen rust een magneetnaald op een zilveren hoedje (beide ontbreken). Aan beide uiteindes van de magneetnaald (of aan de uiteindes van een koperen draad die onder aan de naald was bevestigd) is een messing bolletje gemonteerd. De onderste staaf is geplaatst in een buisje gevuld met hars. Dwars door dit buisje loopt een horizontale messing staaf met aan de uiteindes een bolletje. Voorafgaande aan een meting wordt de staaf evenwijdig met de magneetnaald gezet (gelijk aan de magnetische meridiaan). Elektrische lading uit de lucht wordt door de bol (een elektrode) opgevangen en doorgegeven aan de onderste staaf. De elektrostatische afstoting tussen de paren bolletjes zorgt voor draaiing van de magneetnaald (of de kopereren draad, die door de magneetnaald gericht wordt), die op een schaalverdeling gemeten kan worden. De schaalverdelingen zijn op de glazen deksel en de voetplaat aangebracht.

Een elektrometer geeft de aanwezigheid van elektrische lading aan. Deze elektrometer is gebruikt voor het onderzoeken van de elektrische lading in de atmosfeer. De messing kap dient ter afscherming van regen. Op de messing bodem is een glazen klokje vastgezet. Vier zilveren elektroden zijn aan de binnenkant tegen het glas geplakt. De lange, uit vier delen bestaande, messing staaf is geschroefd aan een afschermelektrode waaraan de vlierpitballetjes zijn gehangen. De elektroden aan de binnenkant van het glas geleiden een teveel aan lading in het klokje naar de aarde (de messing bodem) af. Als de balletjes door de elektrische lading in de lucht geladen worden, stoten ze elkaar af.

De elektrometer bestaat uit een in hoogte verstelbare messing bol die is gemonteerd op een met bladtin beplakte glazen staaf. De glazen staaf is met een houten stop en een kurk geisoleerd en in een in hoogte verstelbare messing bus opgehangen. Via de messing bol kan een vonk of schok van een geladen geleider worden opgevangen. De sterkte daarvan is afleesbaar op de ronde schaal.

Een elektrometer wordt gebruikt om elektrische lading of spanning te meten. Dit is een elektrometer volgens Peltier, met aanpassingen van Rudolph Kohlrausch. Het instrument was om elektriciteit in de lucht te meten. De elektrometer staat op een ronde houten voetplaat met een gleuf voor een glazen stolp, maar die ontbreekt. Gelijknamige elektrische lading stoot elkaar af, de mate van afstoting is geeft de lading weer. De door de elektrometer opgevangen lading laat een meetstaafje draaien. Er zijn twee meetsystemen, een met goudblad bekleed (?) en een stalen. De draaiing van het staafje wordt door een magneet gebalanceerd. De afleesschaal is verzilverd en verdeeld van 0-360°, met nonius.

Met deze electroscoop kon aangetoond worden of de aangetoonde lading positief of negatief is. Op de messing bodemplaat, staan twee zuilen van Zamboni. Dit zijn batterijen die een lage stroomsterkte produceren. De afstand tussen de zuilen is instelbaar. Daartussenin hangt een goudblaadje dat verbonden is met een geleider buiten de stolp. Het via de geleider elektrisch geladen goudblaadje buigt in de richting van de tegenovergesteld geladen zuil, de positieve hetzij negatieve pool.