De kleine bolvormige elektrode op de Leidse fles is verbonden met de binnenbekleding. De buitenbekleding is verbonden met een gedraaide messing zuil waarop een klokje is geschroefd. De klepel, een messing kogeltje, hangt aan een draad tussen het klokje en de elektrode van de Leidse fles. Als men de fles oplaadt zal het kogeltje heen en weer gaan slingeren tussen deze elektrode en het klokje (aangetrokken en na opnemen van lading weer afgestoten), tot de fles zover ontladen is dat de aantrekkende kracht te klein is.

De elektromagnetische klok van Wheatstone, die hij in 1840 demonstreerde, was geen zelfstandige lopende klok, maar werd aangedreven door een centrale klok waaraan zij door een elektrsich circuit was aangesloten. Het mechaniek van de elektromagnetische klok was via een stroomcircuit aangesloten aan de slinger (pendulum) van de centrale klok. De beweging van deze slinger werd als een wisselende elektrische stroom doorgegeven die door de werking van een elektromagneet een secondewijzer aandreef. Dit model is geen gewone klok, maar is bedoeld om te laten zien dat de beweging van de secondewijzer gelijk is aan die van de slinger van de centrale klok.