In deze doos zitten allerlei instrumenten voor proeven met statische elektriciteit en magnetisme van kristallen. René Just Haüy (1743-1826) was een Franse mineraloog en kristallograaf.

In 1853 bouwde Van Dreeven een elektriseermachine om tot dit type, een elektriseermachine volgens Winter. De glazen schijven hebben een diameter van 85,5 cm. De wrijvingskussens zijn bevestigd op de voetplaat. De twee ringen zijn bekleed met tinfolie waarop kleine tandjes zitten. Hiermee wordt de lading afgegeven aan de bolvormige geleider. Een dergelijke machine kan extra grote vonken produceren.

Collector bestaande uit een geisoleerd opgestelde en geverniste blikken plaat, met aan weerszijde een scharnierende messing plaat. Dit instrument was ter demonstratie van influentieverschijnselen. De buitenste platen worden geaard, waarna de middelste plaat wordt opgeladen. Als daarna de buitenste platen worden neergeklapt, is de lading van de binnenste plaat toegenomen door inductie.

Deze zogenaamde flikkerbuis bestaat uit twee in elkaar geschoven glazen buizen. De binnenste buis is met een spiraal van bladtin beplakt, die op regelmatige afstand is onderbroken. De buitenste buis is voorzien van messing elektroden. Als het geheel op een hoge spanning wordt aangesloten zullen er kleine vonkjes tussen de segmentjes overspringen.

De onderste zinken plaat rust op een glazen zuil. De plaat is op drie plekken langs de rand van een laag hars voorzien, zodat hij van de bovenliggende plaat geïsoleerd kan worden. Die is gemaakt van gevernist koper en heeft een glazen handvat. Tussen beide platen kan een ebonieten schijf worden gelegd om de capaciteit van de condensator te verhogen. Aan beide is een draad gesoldeerd. Met dit instrument kan aangetoond worden dat bij contact van verschillende metalen een elektrisch potentiaalverschil ontstaat, dat met een elektroskoop gemeten kan worden.

Conductor (geleider) van een electriseermachine, van vernikkeld messing op een glazen staaf.

De buis is oorspronkelijk gevuld met een fluorescerende vloeistof die oplicht als deze op stroom aangesloten wordt. De fluorescerende vloeistof en de kapjes van elektroden ontbreken.

Deze machine, die uit ongeveer 1830 stamt, is in 1880 aangepast om een druk-volumediagram (indicateurdiagram) weer te kunnen geven. Dat geeft het drukverloop in een stoommachine aan en daarmee de geleverde arbeid. Naast elkaar zijn opgesteld een verticale stoomketel en een verticaal gemonteerde stoommachine. De verhitting van de stoomketel is tot een gasverhitting omgebouwd. Aan de zuiger is een zijbuis bevestigd, waarin door de stoomdruk een pen heen en weer bewogen wordt. Op de zuiger zelf is een houder voor een beroet glaasje gemaakt, de punt van de pen schrijft op het glaasje automatisch het p/v—diagram (de pen geeft de druk, het glaasje het volume aan).

Met een elektrometer wordt elektrische lading aangetoond. De twee vlierpitbolletjes aan de zilveren draadjes zijn verbonden met een uitwendige elektrode. Als de bolletjes via de elektrode geladen worden stoten ze elkaar af. De Italiaan Tiberius Cavallo ontwierp in 1777 dit type, bedoeld als een draagbaar model. De glazen koker met de eigenlijke elektrometer is opgeborgen in een afschroefbare messing koker. De glazen behuizing is om te voorkomen dat de uitslag door de wind werd beïnvloed. Cavallo gebruikte als eerste zilveren ophangdraadjes voor de vlierpitbolletjes in plaats van de gebruikelijke linnen draadjes. In het cilindertje zijn twee bladtinnen puntvormige elektroden tegen het glas geplakt die met de messing bodem zijn verbonden. Deze elektroden geleiden een eventuele overmaat aan lading in de cilinder naar de aarde af. Daarmee wordt voorkomen dat lading bij het glas ophoopt, wat de uitslag van de elektrometer zou beïnvloeden.

De thermometer bestaat uit een glazen ballon op een voet. In de ballon is een barometerbuis bevestigd die vrijwel tot op de bodem rijkt. De buis is voorzien van een verzilverde messing schaalverdeling van -12 - 0 - 12 (twee maal 99 mm.). In de wand van de ballon zijn twee elektroden gekit (een ontbreekt). De ballon werd deels met water gevuld. Bij ontlading tussen de elektroden steeg het water in de buis als gevolg van de verhoging van de temperatuur van de lucht in de ballon. Het water zakte vervolgens weer, naar een hoger niveau dan oorspronkelijk. Deze thermometer werd ontworpen om de door elektriciteit geproduceerde warmte te meten.

Dit instrument is gebruikt voor de voor de demonstratie van de zogenaamde galvanometrische methode van Petrina. Een goot, gevuld met kwik, wordt aan beide uiteinden gekoppeld aan een electrisch circuit. In de goot steekt een beweegbaar contact, dat over een maatverdeling geschoven kan worden. Een galvanometer (stroommeter) wordt verbonden met het instrument, één pool met het verschuifbare contact, de andere pool met een in de goot gestoken koperen vast contactpunt. De stroomsterkte hangt af van de afstand van het verschuifbare tot het vaste contact.

Fles voor zwavelzuur, behorende bij een waterontledingstoestel. De hals en stop zijn van messing.